گزارش صراط، اختتامیه جشنواره فیلم فجر شب گذشته از سیما به صورت زنده پخش شد اما این
اولین باری نبود که جشن‌هایی که با حضور بازیگران زن سینما و تلویزیون
جمهوری اسلامی ایران برگزار می‌شود، تصویربرداران، مجاز به ثبت نمای نزدیک
از چهره و ظاهر این بازیگران نبودند، اما پشت پرده این ماجرا چیست؟
مگر چهره همین بازیگران با تندترین آرایش‌ها، روی پرده و سردر سینماها نقش نمی‌بندد؟ اگر قانونی برای ندیده شدن زنان بد حجاب و آرایش کرده در تلویزیون جمهوری اسلامی وجود دارد، چرا ستاره‌های زن سینما در فیلم‌هایشان به بدترین شکل ممکن، ظاهر می‌شوند و در نهایت همان فیلم‌ها هم در جعبه جادویی تلویزیون به نمایش درمی‌آیند؟
تضاد‌هایی غیر قابل هضم که تفاوت معنای حجاب و عفاف در تلویزیون، سینما و مردم در یک کشور اسلامی را به رخ می‌کشد.
تصور کنید اگر روزی قرار باشد، گشت ارشاد در مقابل در ورودی یکی از این جشنواره‌ها و جشن‌ها قرار گیرد بخش اعظم میهمانان آنها، به دلیل عدم رعایت ابتدایی‌ترین پوشش‌های مرسوم یک کشور اسلامی، باید راهی خیابان وزرای تهران شوند، همانطور که یک‌بار این ماجرا برای کنسرت یکی از خوانندگان در برج میلاد رخ داد.
نکته قابل تأمل در این جشنواره‌های پر رنگ و لعاب، حضور مسئولان رده بالای کشور از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی تا رئیس سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی است. اگر دیدن زنان بازیگر بزک کرده با پوشش‌های غیراسلامی که تنها لحظه‌ای نمی توان تصویر آنها را در انظار عمومی به مخاطبان تلویزیون نشان داد، بد است، گناه است، ناهنجاری است، چرا مسئولان محترم، خود به نظاره می‌نشینند و بازیگران را مجاب نمی‌کنند که با پوشش‌ها و ظاهری در شأن قوانین یک کشور اسلامی در مقابل دیدگان یک ملت، حاضر شوند.
یادمان باشد که این بازیگران چگونه ستاره شده‌اند، آیا غیر از این است که در پرده سینما و قاب تلویزیون جمهوری اسلامی توسط همین مسئولان به آنها فرصت دیده‌شدن داده شده است و مردم هم آنها را پذیرفته‌اند؟ پس پذیرفتن قوانین و هنجارهای جامعه توسط آنها انتظار زیادی به حساب نمی آید.
ستاره‌ها در هر شاخه و رسته‌ای که باشند در تمام دنیا همواره ابزاری برای پیشبرد خواسته‌های طیف‌های مختلف به شمار می‌روند که از جمله آنها می‌توان به استفاده‌های سیاسی یا اجتماعی اشاره کرد که از تبلیغات انتخاباتی شروع می‌شود تا برندهای مختلف پوشاک که لباس‌های خاص خود را بر تن این ستاره‌ها می‌پوشانند، اما مسئولان فرهنگ‌ساز کشور ما برای استفاده از این فرصت‌ها چه کرده‌اند؟
غیر از این است که به صورتی کاملاً منفعل، تریبون جشنواره‌ای که به نام فجر انقلاب اسلامی شکل گرفته است را آزادانه در اختیار بازیگرانی قرار می‌دهیم تا یادآور سبزی فتنه‌ای باشند که در افکار مردم، خاک شده است.
مگر همین مسئولان فرهنگ‌ساز کشورمان، بارها در افتتاحیه‌های نمایشگاه‌ها و جشنواره‌های پوشاک اسلامی، روبان، قیچی نزده‌اند، آیا این لباس‌های اسلامی باید در پستوها نمایش داده شوند یا باید به عنوان پوشش اسلامی توسط ستاره‌ها، تبدیل به «مد روز» در جامعه شوند تا در نهایت هم مسئولان، مجبور به سانسور تصاویر بازیگران زن در این جشن‌ها نشوند.
مگر چهره همین بازیگران با تندترین آرایش‌ها، روی پرده و سردر سینماها نقش نمی‌بندد؟ اگر قانونی برای ندیده شدن زنان بد حجاب و آرایش کرده در تلویزیون جمهوری اسلامی وجود دارد، چرا ستاره‌های زن سینما در فیلم‌هایشان به بدترین شکل ممکن، ظاهر می‌شوند و در نهایت همان فیلم‌ها هم در جعبه جادویی تلویزیون به نمایش درمی‌آیند؟
تضاد‌هایی غیر قابل هضم که تفاوت معنای حجاب و عفاف در تلویزیون، سینما و مردم در یک کشور اسلامی را به رخ می‌کشد.
تصور کنید اگر روزی قرار باشد، گشت ارشاد در مقابل در ورودی یکی از این جشنواره‌ها و جشن‌ها قرار گیرد بخش اعظم میهمانان آنها، به دلیل عدم رعایت ابتدایی‌ترین پوشش‌های مرسوم یک کشور اسلامی، باید راهی خیابان وزرای تهران شوند، همانطور که یک‌بار این ماجرا برای کنسرت یکی از خوانندگان در برج میلاد رخ داد.
نکته قابل تأمل در این جشنواره‌های پر رنگ و لعاب، حضور مسئولان رده بالای کشور از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی تا رئیس سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی است. اگر دیدن زنان بازیگر بزک کرده با پوشش‌های غیراسلامی که تنها لحظه‌ای نمی توان تصویر آنها را در انظار عمومی به مخاطبان تلویزیون نشان داد، بد است، گناه است، ناهنجاری است، چرا مسئولان محترم، خود به نظاره می‌نشینند و بازیگران را مجاب نمی‌کنند که با پوشش‌ها و ظاهری در شأن قوانین یک کشور اسلامی در مقابل دیدگان یک ملت، حاضر شوند.
یادمان باشد که این بازیگران چگونه ستاره شده‌اند، آیا غیر از این است که در پرده سینما و قاب تلویزیون جمهوری اسلامی توسط همین مسئولان به آنها فرصت دیده‌شدن داده شده است و مردم هم آنها را پذیرفته‌اند؟ پس پذیرفتن قوانین و هنجارهای جامعه توسط آنها انتظار زیادی به حساب نمی آید.
ستاره‌ها در هر شاخه و رسته‌ای که باشند در تمام دنیا همواره ابزاری برای پیشبرد خواسته‌های طیف‌های مختلف به شمار می‌روند که از جمله آنها می‌توان به استفاده‌های سیاسی یا اجتماعی اشاره کرد که از تبلیغات انتخاباتی شروع می‌شود تا برندهای مختلف پوشاک که لباس‌های خاص خود را بر تن این ستاره‌ها می‌پوشانند، اما مسئولان فرهنگ‌ساز کشور ما برای استفاده از این فرصت‌ها چه کرده‌اند؟
غیر از این است که به صورتی کاملاً منفعل، تریبون جشنواره‌ای که به نام فجر انقلاب اسلامی شکل گرفته است را آزادانه در اختیار بازیگرانی قرار می‌دهیم تا یادآور سبزی فتنه‌ای باشند که در افکار مردم، خاک شده است.
مگر همین مسئولان فرهنگ‌ساز کشورمان، بارها در افتتاحیه‌های نمایشگاه‌ها و جشنواره‌های پوشاک اسلامی، روبان، قیچی نزده‌اند، آیا این لباس‌های اسلامی باید در پستوها نمایش داده شوند یا باید به عنوان پوشش اسلامی توسط ستاره‌ها، تبدیل به «مد روز» در جامعه شوند تا در نهایت هم مسئولان، مجبور به سانسور تصاویر بازیگران زن در این جشن‌ها نشوند.
واقعیتها رو باید نشون داد
با پنهون کردن چیزی درست نمیشه
حقیقت جامعه امروزی ما همینه
چرا به جای ریشه یابی و رسیدگی به دلایل این وضعیت وایجاد رویه درست
اینطور رفتار میشه ؟