صراط: نشان شوالیه نشانی است که بسیاری از کشورهای اروپایی برای کسانی که در خدمت اهداف و سیاست‌های آنها حرکت می‌کنند داده می‌شود نشانی که نام آن انسان را به یاد دوران جنگ‌های صلیبی و قهرمانان آن دوران می‌اندازد.
این نشان که در سال 1963 توسط ژنرال دوگل نام گذاری شد امسال به شکل عجیب و غریبی به صورت گسترده به هنرمندان ایرانی داده شد.
کامبیز درم بخش، لی‌لی گلستان، داریوش مهرجویی و محمود دولت‌آبادی از جمله کسانی بودند که این نشان را در عرض چند هفته از دستان سفیر فرانسه در تهران دریافت کردند.
اما چرا این روزها این نشان به صورت گسترده و ناگهانی به چهره‌های ایرانی داده می‌شود آیا می‌توان آن را اتفاقی دانست و یا اینکه جریانی دیگر وجود دارد؟
غلامرضا منتظمی به برخی نکات در این زمینه اشاره می‌کند و می‌گوید که «ایجاد الگوی نمونه» یکی از اهداف این جریان است.
البته سفارت فرانسه و جریان فرانسوی فرهنگ در ایران سال‌هاست به دنبال الگوسازی در این زمینه است چه اینکه در پشت صحنه بسیاری از فیلم‌های سفارتی و جریان هنر سفارتی را هدایت کرده است.
بسیاری به یاد دارند که یکی از ضدایرانی‌ترین فیلم‌های سال‌های اخیر توسط فرانسوی‌ها مورد حمایت قرار گرفت و ساخته شد؛ فیلم ضدایرانی «یک خانواده محترم» که رسانه‌ها را در نیمه دوم سال 91 به خود مشغول کرد، تهیه‌کننده‌ای فرانسوی داشت و با تبلیغات گسترده در پاریس اکران شد.
منتظمی این موج را در جریان سیاست‌های خارجی فرانسه قلمداد می‌کند و می‌افزاید: 60 درصد کل بودجه وزارت خارجه فرانسه در عرصه بین‌المللی منحصرا صرف فعالیت‌های فرهنگی در خارج از آن کشور می‌رود؛ فعالیت‌های فرهنگی فرانسه در خارج به گونه‌ای طراحی شده که همان اهداف سیاسی و امنیتی آن را در کشور مقصد مورد هدف قرار دهد؛ اهداف فرهنگی فرانسه منطبق بر اهداف سیاسی و امنیتی آن است تا آنجا که یک کادر سیاسی سفارت فرانسه از یک کشور به عنوان رایزن فرهنگی به کشور دیگری اعزام می گردد و یا بالعکس.
این کارشناس اروپا و آمریکا معتقد است که حزب سوسیالیست فرانسه در پشت این جریان به دنبال اجرای دستورات صهیونیست‌هاست؛ چه اینکه می‌گوید: اعطای این نشان‌ها، سفارش‌های امنیتی اسرائیل در قالب و فرم‌های فرهنگی و هنری با اهداف مشخص است.
البته سوسیالیست‌ها از دوران فرانسوا میتران که برای نخستین بار به قدرت رسیدند این مسیر را به صورت جدی دنبال کردند و جالب اینجاست که در طول سال‌های پس از آن که جریان‌های راست‌گرا به ریاست شیراک و سارکوزی در الیزه به قدرت رسیدند اکثرا چهره‌های چپ و سوسیالیست را به عنوان وزیر فرهنگ انتخاب می‌کردند به گونه‌ای که تا سال 2012 «فدریک میتران» برادر فرانسوا میتران وزیر فرهنگ این کشور بود.
جدا از اینکه چه اهدافی در ورای اعطای فله‌ای این نشان وجود دارد، سوالات متعددی از میزان ارزش این نشان پرسیده می‌شود؟
اینکه چرا این نشان درجه دو است؟ اینکه این چه نشانی است که سالانه صدها نمونه از آن به افراد مختلف در سراسر جهان اهدا می‌شود؟
سوال بعدی را علی رهبری آهنگساز ایرانی ساکن وین در نامه‌اش به علیزاده پرسیده است که « سئوال بزرگی که در محافل هنری و اجتماعی اروپا اغلب پیش می‌آید این است که چرا ده‌ها موسیقیدان معروف جهانی فرانسوی و نوازنده‌های چیره‌دست بی‌نظیر بعضی از کشورها مانند چین هندوستان و روسیه این نشان را دریافت نکرده‌اند.»؟
پاسخ به این سوالات شاید این جواب را داشته باشد که این نشان همانگونه که منتظمی می‌گوید و برخلاف عقیده بسیاری نشانی «سیاسی» است اما در کنار آن نشان از ارزش‌های اندک آن دارد.
همان چیزی که حسین علیزاده در نامه خود برای انصراف از دریافت این نشان به آن اشاره می‌کند که «وقتی در فضای هنری نور کافی نباشد، چراغی کوچک خورشید می‌شود.»
این نشان که در سال 1963 توسط ژنرال دوگل نام گذاری شد امسال به شکل عجیب و غریبی به صورت گسترده به هنرمندان ایرانی داده شد.
کامبیز درم بخش، لی‌لی گلستان، داریوش مهرجویی و محمود دولت‌آبادی از جمله کسانی بودند که این نشان را در عرض چند هفته از دستان سفیر فرانسه در تهران دریافت کردند.
اما چرا این روزها این نشان به صورت گسترده و ناگهانی به چهره‌های ایرانی داده می‌شود آیا می‌توان آن را اتفاقی دانست و یا اینکه جریانی دیگر وجود دارد؟
غلامرضا منتظمی به برخی نکات در این زمینه اشاره می‌کند و می‌گوید که «ایجاد الگوی نمونه» یکی از اهداف این جریان است.
البته سفارت فرانسه و جریان فرانسوی فرهنگ در ایران سال‌هاست به دنبال الگوسازی در این زمینه است چه اینکه در پشت صحنه بسیاری از فیلم‌های سفارتی و جریان هنر سفارتی را هدایت کرده است.
بسیاری به یاد دارند که یکی از ضدایرانی‌ترین فیلم‌های سال‌های اخیر توسط فرانسوی‌ها مورد حمایت قرار گرفت و ساخته شد؛ فیلم ضدایرانی «یک خانواده محترم» که رسانه‌ها را در نیمه دوم سال 91 به خود مشغول کرد، تهیه‌کننده‌ای فرانسوی داشت و با تبلیغات گسترده در پاریس اکران شد.
منتظمی این موج را در جریان سیاست‌های خارجی فرانسه قلمداد می‌کند و می‌افزاید: 60 درصد کل بودجه وزارت خارجه فرانسه در عرصه بین‌المللی منحصرا صرف فعالیت‌های فرهنگی در خارج از آن کشور می‌رود؛ فعالیت‌های فرهنگی فرانسه در خارج به گونه‌ای طراحی شده که همان اهداف سیاسی و امنیتی آن را در کشور مقصد مورد هدف قرار دهد؛ اهداف فرهنگی فرانسه منطبق بر اهداف سیاسی و امنیتی آن است تا آنجا که یک کادر سیاسی سفارت فرانسه از یک کشور به عنوان رایزن فرهنگی به کشور دیگری اعزام می گردد و یا بالعکس.
این کارشناس اروپا و آمریکا معتقد است که حزب سوسیالیست فرانسه در پشت این جریان به دنبال اجرای دستورات صهیونیست‌هاست؛ چه اینکه می‌گوید: اعطای این نشان‌ها، سفارش‌های امنیتی اسرائیل در قالب و فرم‌های فرهنگی و هنری با اهداف مشخص است.
البته سوسیالیست‌ها از دوران فرانسوا میتران که برای نخستین بار به قدرت رسیدند این مسیر را به صورت جدی دنبال کردند و جالب اینجاست که در طول سال‌های پس از آن که جریان‌های راست‌گرا به ریاست شیراک و سارکوزی در الیزه به قدرت رسیدند اکثرا چهره‌های چپ و سوسیالیست را به عنوان وزیر فرهنگ انتخاب می‌کردند به گونه‌ای که تا سال 2012 «فدریک میتران» برادر فرانسوا میتران وزیر فرهنگ این کشور بود.
جدا از اینکه چه اهدافی در ورای اعطای فله‌ای این نشان وجود دارد، سوالات متعددی از میزان ارزش این نشان پرسیده می‌شود؟
اینکه چرا این نشان درجه دو است؟ اینکه این چه نشانی است که سالانه صدها نمونه از آن به افراد مختلف در سراسر جهان اهدا می‌شود؟
سوال بعدی را علی رهبری آهنگساز ایرانی ساکن وین در نامه‌اش به علیزاده پرسیده است که « سئوال بزرگی که در محافل هنری و اجتماعی اروپا اغلب پیش می‌آید این است که چرا ده‌ها موسیقیدان معروف جهانی فرانسوی و نوازنده‌های چیره‌دست بی‌نظیر بعضی از کشورها مانند چین هندوستان و روسیه این نشان را دریافت نکرده‌اند.»؟
پاسخ به این سوالات شاید این جواب را داشته باشد که این نشان همانگونه که منتظمی می‌گوید و برخلاف عقیده بسیاری نشانی «سیاسی» است اما در کنار آن نشان از ارزش‌های اندک آن دارد.
همان چیزی که حسین علیزاده در نامه خود برای انصراف از دریافت این نشان به آن اشاره می‌کند که «وقتی در فضای هنری نور کافی نباشد، چراغی کوچک خورشید می‌شود.»