به گزارش صراط به نقل از روابط عمومی مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، دفتر مطالعات برنامه و بودجه این مرکز اعلام کرد: برنامه‌ریزی آمایش سرزمین با رویکردی همه سو نگر در چارچوب توسعه فضایی، سعی دارد با پدیده عدم تعادل‌های منطقه‌ای برخورد کرده و راهکارهای مناسب را برای تحقق توسعه متوازن و همه‌جانبه و پایدار ارائه کند.
این نوع برنامه‌ریزی از زمان پیدایش (1345) تاکنون با فرصت‌ها و تهدیدات و نقاط قوت و ضعفی همراه بوده است و از شروع برنامه سوم توسعه بعد از انقلاب تاکنون، تقریبا در تمام برنامه‌ها به نوعی از برنامه‌ریزی آمایش سرزمین سخن به میان آمده و متناسب با آن اهدافی تعیین شده ولی هیچ گاه این مهم به سرانجام نرسیده است.
در این گزارش برنامه‌ریزی آمایش سرزمین و اقداماتی که تاکنون در این خصوص صورت پذیرفته، به طور خلاصه بیان و بر اساس تجارب سایر کشورها و در جهت تقویت و اجرایی شدن برنامه‌ریزی آمایش سرزمین تأسیس یک نهاد ملی متولی امر آمایش سرزمین یا تأسیس صندوق ویژه با منابع لازم برای اجرای برنامه آمایش و ایجاد کمیسیون ویژه آمایش سرزمین و توسعه منطقه‌ای در مجلس، ایجاد معاونت برنامه‌ریزی استان‌ها و تهیه نظریه پایه توسعه مناطق و ... پیشنهاد داده شده است.
هر چند دیدگاه و نگرش آمایش سرزمین، باید درون سرزمین نهادینه و پذیرفته شود و صرف تهیه کردن سند، ضمانت اجرایی به دنبال ندارد و مشارکت جمعی در تهیه و مبنا قرار گرفتن آن در تصمیمات کوتاه مدت و بلندمدت، موفقیت آن را تضمین می‌کند.
آمایش سرزمین که مقوله‌ای حاصل از تلفیق سه علم جغرافیا، اقتصاد و جامعه‌شناسی در حوزه برنامه‌ریزی است، به مهندسی و چیدمان با نظام و ترتیب برای تعیین موقعیت مکانی دو عنصر جمعیت (انسان) و فعالیت در پهنه سرزمین می‌پردازد تا اینکه بهره‌وری فضایی سرزمین به حداکثر خود برسد.