صراط: نشنال اینترست در گزارشی نوشت: چند موضوع وجود دارد که دولت اوباما میتواند از آنها برای چانه زنی با جمهوریخواهان کنگره در خصوص لغو تحریمهای ایران استفاده کند.
به نقل از پایگاه اینترنتی نشنال اینترست به قلم "نوید حسیبی" نوشت: گزارشهای متعدد نشان می دهد یکی از علل اصلی شکست مذاکرات ایران و گروه 1+5، تردید ایران درباره توانایی کاخ سفید در متقاعد کردن کنگره برای لغو تحریمهای اعمال شده علیه این کشور بود.
ظاهراً، مذاکره کنندگان آمریکایی پیشنهاد تعلیق تحریم ها از طریق اختیارات رئیس جمهور در مستثنی دانستن کشورها از تحریم ها را مطرح کرده بودند و ایران با این پیشنهاد مخالفت کرده بود زیرا هیچ تضمینی وجود نداشت که دولت های بعدی آمریکا نیز به همین روند ادامه دهند. این نگرانی بجاست، و دولت اوباما باید همه تلاش خود را برای اطمینان بخشیدن به ایران به کار گیرد. در برخورد با کنگره نیز، دولت نخست باید مذاکره کند، سپس کنگره را تحت فشار و مورد انتقاد قرار دهد، و در نهایت اگر این تلاش ها شکست خورد، یک جانبه وارد عمل شود.
به طور قطع، روش های خلاقه ای وجود دارد که این امکان را برای دولت فراهم می سازد تا بدون موافقت کنگره تحریم ها را تعلیق کند. با وجود این، دولت اوباما پیش از رویارو شدن با کنگره جدید که هر دو بخش آن تحت کنترل جمهوریخواهان است، باید به طور جدی با آن مذاکره کنند.
این مذاکرات برای دولت به اندازه گفتگو با ایران دشوار خواهد بود. دولت اوباما چاره ای نخواهد داشت جز اینکه از مسائل سیاسی دیگر به عنوان اهرم چانه زنی برای جلب موافقت کنگره در خصوص لغو تحریم ها علیه ایران استفاده کند. چند موضوع وجود دارد که دولت اوباما می تواند از آنها برای چانه زنی با جمهوریخواهان کنگره استفاده کند، از جمله از طریق انعطاف پذیری در خصوص مسائل بودجه، موافقت با طرح احداث خط لوله کی استون، بازنگری در مورد محدود انتشار گازهای گلخانه ای از کارخانه های زغال سنگ، و/یا سازش در خصوص اصلاحات آینده در قانون مهاجرت.
یکی از موانع در این روند ممکن است خود رئیس جمهور باشد. همه میدانند که اوباما تمایل چندانی به کنار آمدن با سران کنگره ندارد. با این همه، اگر دولت خواهان موافقت کنگره با لغو تحریم‌ها علیه ایران است، باید جمهوریخواهان را در این روند مشارکت دهد.
اگر رفتار دولت برای جلب کنگره تحت کنترل جمهوریخواهان شکست خورد، در آن صورت اوباما می تواند مانند واکنش پارسال خود به کنگره - که پس از امضای توافقنامه موقت هسته ای قصد تصویب تحریم های جدید علیه ایران را داشت- کنگره را مورد انتقاد و تحت فشار قرار دهد. پارسال اوباما جو بایدن، معاون رئیس جمهور و جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا را برای اعمال فشار به کنگره فرستاد، و در عین حال نمایندگان و کارکنان کنگره را برای شرکت در نشستی ویژه به کاخ سفید دعوت کرد. رئیس جمهور و دیگر مقامات بلندپایه آمریکا در عین حال کمپین بزرگی برای هشدار درباره عواقب وخیمی که تشدید تحریم ها علیه ایران ممکن است برای امنیت ملی آمریکا داشته باشد، به راه انداختند.
تلاشی مشابه تلاش سال گذشته ممکن است در متقاعد کردن کنگره برای لغو تحریم های اعمال شده علیه ایران مؤثر باشد. جمهوریخواهان که کنترل سنا و مجلس نمایندگان آمریکا را در اختیار گرفته اند و به پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 امیدوارند، مایل خواهند بود خود را در اداره امور و زمامداری توانمند نشان دهند. این تنها در صورتی ممکن خواهد بود که جمهوریخواهان حمایت توده مردم آمریکا را جلب کنند، و این جلب حمایت از طریق حمایت از توافق هسته ای با ایران امکان پذیر خواهد بود. در نتیجه، انتقاد علنی از جمهوریخواهان می تواند آنها را وادار به سازش در خصوص تحریم های اعمال شده علیه ایران کند.
اگر هم مذاکره دولت با کنگره و هم تحت فشار قرار دادن آن به شکست منجر شد، یک روش خلاقانه برای تضمین تداوم مستثنی شدن کشورها از تحریم ها در دوره پس از اوباما، تدوین آن در چارچوب قطعنامه ای در شورای امنیت سازمان ملل خواهد بود. به عبارت دیگر، آمریکا می تواند در چارچوب یک قطعنامه گسترده تر که در شورای امنیت سازمان ملل صادر می شود، به ایران اطمینان دهد که به کاهش تحریم ها پایبند خواهد بود. چنین اقدامی، آمریکا، دیگر اعضای گروه پنج به علاوه یک و به طور کلی کشورهای عضو سازمان ملل را ملزم به لغو تحریمهای اعمال شده علیه ایران، و خودداری از اتخاذ تدابیر محدود کننده در ارتباط با فعالیت های هسته ای این کشور خواهد کرد، البته تا مادامی که ایران به مفاد توافقنامه هسته ای نهایی پایبند بماند.
این قطعنامه به همراه حکم اجرایی جامع باراک اوباما برای مستثنی کردن مداوم و خود به خودی کشورها از تحریم ها مطابق با قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل، انگیزه و اختیارات قانونی به رؤسای جمهور بعدی آمریکا خواهد داد تا به مستثنی کردن کشورها از تحریم ها ادامه دهند. البته کنگره می تواند با تصویب لایحه ای، اختیارات رئیس جمهور را در زمینه مستثنی کردن کشورها از تحریم ها از وی سلب کند، و حق وتوی رئیس جمهور را از وی بگیرد. البته این لایحه برای تصویب شدن به دو سوم آرا در مجلس نمایندگان و سنا نیاز دارد. اما چنین اقدامی، غیرمعمول و مستلزم این است که اکثریت جمهوریخواه در سنا، حمایت شمار زیادی از دموکرات ها را به خود جلب کنند.
علاوه بر این، شکست آمریکا در دستیابی به توافق هسته ای نهایی با ایران ممکن است به روابط واشنگتن با کشورهای اروپایی عضو گروه پنج به علاوه یک آسیب وارد کند، بویژه با توجه به اینکه این گروه با حسن نیت با ایران مذاکره می کند.
همچنین شکست مذاکرات در دستیابی به توافق نهایی، حامل این پیام برای رقبای و دشمنان آمریکا (همچون چین، روسیه و کره شمالی) خواهد بود که این کشور به علت نظام سیاسی غیرکارآمد قادر به عمل به تعهدات خود نیست.
در پایان این گزارش آمده است: کارشناسان حقوقی ممکن است با رویکرد فوق موافق نباشند، اما در اینجا هدف طرح ایده هایی است که می تواند به دستیابی به توافق هستهای تاریخی با ایران کمک کند.
به نقل از پایگاه اینترنتی نشنال اینترست به قلم "نوید حسیبی" نوشت: گزارشهای متعدد نشان می دهد یکی از علل اصلی شکست مذاکرات ایران و گروه 1+5، تردید ایران درباره توانایی کاخ سفید در متقاعد کردن کنگره برای لغو تحریمهای اعمال شده علیه این کشور بود.
ظاهراً، مذاکره کنندگان آمریکایی پیشنهاد تعلیق تحریم ها از طریق اختیارات رئیس جمهور در مستثنی دانستن کشورها از تحریم ها را مطرح کرده بودند و ایران با این پیشنهاد مخالفت کرده بود زیرا هیچ تضمینی وجود نداشت که دولت های بعدی آمریکا نیز به همین روند ادامه دهند. این نگرانی بجاست، و دولت اوباما باید همه تلاش خود را برای اطمینان بخشیدن به ایران به کار گیرد. در برخورد با کنگره نیز، دولت نخست باید مذاکره کند، سپس کنگره را تحت فشار و مورد انتقاد قرار دهد، و در نهایت اگر این تلاش ها شکست خورد، یک جانبه وارد عمل شود.
به طور قطع، روش های خلاقه ای وجود دارد که این امکان را برای دولت فراهم می سازد تا بدون موافقت کنگره تحریم ها را تعلیق کند. با وجود این، دولت اوباما پیش از رویارو شدن با کنگره جدید که هر دو بخش آن تحت کنترل جمهوریخواهان است، باید به طور جدی با آن مذاکره کنند.
این مذاکرات برای دولت به اندازه گفتگو با ایران دشوار خواهد بود. دولت اوباما چاره ای نخواهد داشت جز اینکه از مسائل سیاسی دیگر به عنوان اهرم چانه زنی برای جلب موافقت کنگره در خصوص لغو تحریم ها علیه ایران استفاده کند. چند موضوع وجود دارد که دولت اوباما می تواند از آنها برای چانه زنی با جمهوریخواهان کنگره استفاده کند، از جمله از طریق انعطاف پذیری در خصوص مسائل بودجه، موافقت با طرح احداث خط لوله کی استون، بازنگری در مورد محدود انتشار گازهای گلخانه ای از کارخانه های زغال سنگ، و/یا سازش در خصوص اصلاحات آینده در قانون مهاجرت.
یکی از موانع در این روند ممکن است خود رئیس جمهور باشد. همه میدانند که اوباما تمایل چندانی به کنار آمدن با سران کنگره ندارد. با این همه، اگر دولت خواهان موافقت کنگره با لغو تحریم‌ها علیه ایران است، باید جمهوریخواهان را در این روند مشارکت دهد.
اگر رفتار دولت برای جلب کنگره تحت کنترل جمهوریخواهان شکست خورد، در آن صورت اوباما می تواند مانند واکنش پارسال خود به کنگره - که پس از امضای توافقنامه موقت هسته ای قصد تصویب تحریم های جدید علیه ایران را داشت- کنگره را مورد انتقاد و تحت فشار قرار دهد. پارسال اوباما جو بایدن، معاون رئیس جمهور و جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا را برای اعمال فشار به کنگره فرستاد، و در عین حال نمایندگان و کارکنان کنگره را برای شرکت در نشستی ویژه به کاخ سفید دعوت کرد. رئیس جمهور و دیگر مقامات بلندپایه آمریکا در عین حال کمپین بزرگی برای هشدار درباره عواقب وخیمی که تشدید تحریم ها علیه ایران ممکن است برای امنیت ملی آمریکا داشته باشد، به راه انداختند.
تلاشی مشابه تلاش سال گذشته ممکن است در متقاعد کردن کنگره برای لغو تحریم های اعمال شده علیه ایران مؤثر باشد. جمهوریخواهان که کنترل سنا و مجلس نمایندگان آمریکا را در اختیار گرفته اند و به پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 امیدوارند، مایل خواهند بود خود را در اداره امور و زمامداری توانمند نشان دهند. این تنها در صورتی ممکن خواهد بود که جمهوریخواهان حمایت توده مردم آمریکا را جلب کنند، و این جلب حمایت از طریق حمایت از توافق هسته ای با ایران امکان پذیر خواهد بود. در نتیجه، انتقاد علنی از جمهوریخواهان می تواند آنها را وادار به سازش در خصوص تحریم های اعمال شده علیه ایران کند.
اگر هم مذاکره دولت با کنگره و هم تحت فشار قرار دادن آن به شکست منجر شد، یک روش خلاقانه برای تضمین تداوم مستثنی شدن کشورها از تحریم ها در دوره پس از اوباما، تدوین آن در چارچوب قطعنامه ای در شورای امنیت سازمان ملل خواهد بود. به عبارت دیگر، آمریکا می تواند در چارچوب یک قطعنامه گسترده تر که در شورای امنیت سازمان ملل صادر می شود، به ایران اطمینان دهد که به کاهش تحریم ها پایبند خواهد بود. چنین اقدامی، آمریکا، دیگر اعضای گروه پنج به علاوه یک و به طور کلی کشورهای عضو سازمان ملل را ملزم به لغو تحریمهای اعمال شده علیه ایران، و خودداری از اتخاذ تدابیر محدود کننده در ارتباط با فعالیت های هسته ای این کشور خواهد کرد، البته تا مادامی که ایران به مفاد توافقنامه هسته ای نهایی پایبند بماند.
این قطعنامه به همراه حکم اجرایی جامع باراک اوباما برای مستثنی کردن مداوم و خود به خودی کشورها از تحریم ها مطابق با قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل، انگیزه و اختیارات قانونی به رؤسای جمهور بعدی آمریکا خواهد داد تا به مستثنی کردن کشورها از تحریم ها ادامه دهند. البته کنگره می تواند با تصویب لایحه ای، اختیارات رئیس جمهور را در زمینه مستثنی کردن کشورها از تحریم ها از وی سلب کند، و حق وتوی رئیس جمهور را از وی بگیرد. البته این لایحه برای تصویب شدن به دو سوم آرا در مجلس نمایندگان و سنا نیاز دارد. اما چنین اقدامی، غیرمعمول و مستلزم این است که اکثریت جمهوریخواه در سنا، حمایت شمار زیادی از دموکرات ها را به خود جلب کنند.
علاوه بر این، شکست آمریکا در دستیابی به توافق هسته ای نهایی با ایران ممکن است به روابط واشنگتن با کشورهای اروپایی عضو گروه پنج به علاوه یک آسیب وارد کند، بویژه با توجه به اینکه این گروه با حسن نیت با ایران مذاکره می کند.
همچنین شکست مذاکرات در دستیابی به توافق نهایی، حامل این پیام برای رقبای و دشمنان آمریکا (همچون چین، روسیه و کره شمالی) خواهد بود که این کشور به علت نظام سیاسی غیرکارآمد قادر به عمل به تعهدات خود نیست.
در پایان این گزارش آمده است: کارشناسان حقوقی ممکن است با رویکرد فوق موافق نباشند، اما در اینجا هدف طرح ایده هایی است که می تواند به دستیابی به توافق هستهای تاریخی با ایران کمک کند.