صراط: خبرگزاری ایلنا به نقل از شخصی به نام مهرداد پاکباز که در متن مصاحبه گفته شده نوازنده و استاد دانشگاه است، اخیراً نوشت: هیچ سبکی از موسیقی نباید محدود شود. تمام گروه‌ها باید مجاز باشند تا در جایگاه خود فعالیت کنند و معیار سنجش خوب و بد بودن گروه‌ها نیز مردم باشند. جلوگیری از ارائه یک سبک موسیقی نتیجه معکوس دارد؛ موسیقی زیرزمینی ایران که در مقابلش بسیار جبهه گرفته می‌شود، این روزها به روی زمین آمده و مخاطبان بسیاری دارد یا موسیقی لس‌آنجلسی که به موسیقی مبتذل معروف شده است، یکی از پرمخاطب‌ترین موسیقی‌هاست. آیا تاکنون این محدودیت‌ها نتیجه‌ای داشته که ادامه داشته باشد؟
او همچنین گفته است: در دنیای موسیقی ما، حواشی و محدودیت‌ها بسیار شده است و این مسئله ضربه‌ی بزرگی به جوانان خواهد بود. امیدوارم که فضا بازتر شود و حواشی موسیقی از بین برود. این روزها، جوانان بسیاری در رویای خروج از کشور و فعالیت در کشورهای اروپایی و آمریکایی هستند. ما باید جلوی خارج شدن استعدادهای کشور را بگیریم.
*طرح صحبت هایی مثل اینکه باید نظارت بر تولیدات فرهنگی و هنری را عرفی سازی کرد و ممیزی ها باید برداشته شود؛ اگرچه حرف دل برخی از مسئولان اجرایی کنونی نیز هست اما باید اذعان کرد که حرف و خواسته درستی نیست و نه تنها عقل و دین بلکه قوانین مترقی در کشورهای دنیا هم بر آن خط بطلان می کشند.
روی تمثیلی این خواسته آنست که یک حکومت اجازه دهد هر نوع محصول غذایی بدون اینکه کیفیت بهداشتی یا غیر بهداشتی بودنش مورد توجه قرار گیرد، در دسترس جامعه باشد!
بدیهیست که هیچکس این سخن را بویژه درباره مقولات مرتبط با روح و جان آدمی و اخلاقیات جامعه تأیید نمی‌کند.
در باب موسیقی زیرزمینی هم باید به این مغالطه اشاره کرد که اساساً هیچ نوع موسیقی‌ای موسیقی زیرزمینی نیست بلکه این واژه از ابتدا به موسیقی ها و هنرهایی اطلاق می شد که بدون اخذ مجوزهای قانونی تلاش بر ارائه خود می کردند.
ذکر این صحبت هم که موسیقی لس آنجلسی پرمخاطب‌ترین است حرف صحیح و دقیقی نیست و گوینده نتوانسته بیان کند که سند وی درباره این ادعای ناصحیح چیست!
وانگهی باید دانست که نتیجه داشتن یا نداشتن مقابله با یک منکر و امر خلاف قانون، نافی ضرورت انجام آن نیست و در تمام کشورهای دنیا، سیاست هایی در زمینه ممیزی تولیدات فرهنگی و عدم صدور مجوّز برای تولیدات غیر قانونی وجود دارد.
صحبت های فرد مذکور درباره خارج شدن استعدادهای موسیقی از کشور نیز حرف درستی نیست. چون اولاً به نظر نمی رسد که بر خلاف صحبت غیر مستند او، «جوانان بسیاری»! مایل به خروج از کشور برای خوانندگی و پرداختن به موسیقی باشند و ثانیاً رزومه‌ی تمام کسانی مثل گ.ف و ش.ع که طی چند سال اخیر از کشورشان قهر کردند و به خارج پناه بردند باز است و می توان در سرنوشت آنها تأمل کرد.
به تجربه ثابت شده است که برای کسی که فکر می کند یک استعداد هنری متعهد دارد، هیچ‌کجا بهتر از سرزمین مادری نیست.
او همچنین گفته است: در دنیای موسیقی ما، حواشی و محدودیت‌ها بسیار شده است و این مسئله ضربه‌ی بزرگی به جوانان خواهد بود. امیدوارم که فضا بازتر شود و حواشی موسیقی از بین برود. این روزها، جوانان بسیاری در رویای خروج از کشور و فعالیت در کشورهای اروپایی و آمریکایی هستند. ما باید جلوی خارج شدن استعدادهای کشور را بگیریم.
*طرح صحبت هایی مثل اینکه باید نظارت بر تولیدات فرهنگی و هنری را عرفی سازی کرد و ممیزی ها باید برداشته شود؛ اگرچه حرف دل برخی از مسئولان اجرایی کنونی نیز هست اما باید اذعان کرد که حرف و خواسته درستی نیست و نه تنها عقل و دین بلکه قوانین مترقی در کشورهای دنیا هم بر آن خط بطلان می کشند.
روی تمثیلی این خواسته آنست که یک حکومت اجازه دهد هر نوع محصول غذایی بدون اینکه کیفیت بهداشتی یا غیر بهداشتی بودنش مورد توجه قرار گیرد، در دسترس جامعه باشد!
بدیهیست که هیچکس این سخن را بویژه درباره مقولات مرتبط با روح و جان آدمی و اخلاقیات جامعه تأیید نمی‌کند.
در باب موسیقی زیرزمینی هم باید به این مغالطه اشاره کرد که اساساً هیچ نوع موسیقی‌ای موسیقی زیرزمینی نیست بلکه این واژه از ابتدا به موسیقی ها و هنرهایی اطلاق می شد که بدون اخذ مجوزهای قانونی تلاش بر ارائه خود می کردند.
ذکر این صحبت هم که موسیقی لس آنجلسی پرمخاطب‌ترین است حرف صحیح و دقیقی نیست و گوینده نتوانسته بیان کند که سند وی درباره این ادعای ناصحیح چیست!
وانگهی باید دانست که نتیجه داشتن یا نداشتن مقابله با یک منکر و امر خلاف قانون، نافی ضرورت انجام آن نیست و در تمام کشورهای دنیا، سیاست هایی در زمینه ممیزی تولیدات فرهنگی و عدم صدور مجوّز برای تولیدات غیر قانونی وجود دارد.
صحبت های فرد مذکور درباره خارج شدن استعدادهای موسیقی از کشور نیز حرف درستی نیست. چون اولاً به نظر نمی رسد که بر خلاف صحبت غیر مستند او، «جوانان بسیاری»! مایل به خروج از کشور برای خوانندگی و پرداختن به موسیقی باشند و ثانیاً رزومه‌ی تمام کسانی مثل گ.ف و ش.ع که طی چند سال اخیر از کشورشان قهر کردند و به خارج پناه بردند باز است و می توان در سرنوشت آنها تأمل کرد.
به تجربه ثابت شده است که برای کسی که فکر می کند یک استعداد هنری متعهد دارد، هیچ‌کجا بهتر از سرزمین مادری نیست.