به گزارش صراط دکترغلامحسین معتمدی، در مطلب تازه خود در وبلاگ خبرآنلاین به بررسی موضوع آرایش چهره زنان از نگاه روان شناسی و فرهنگ پرداخته است.
این استاد دانشگاه و متخصص روان شناسی نوشته است: " آرایش به شکل امروزی آن و همراه استفاده از ماتیک ، ریمل ، کرم پودر ، لاک ناخن و........ با طلوع قرن بیستم آغاز می شود . سه عامل اصلی در تولد صنعت لوازم آرایش مؤثر بودند . یکی عکاسی از چهره ( portrait photography ) که به دنبال اختراع دوربین عکاسی رواج یافت . در چهره نگاری که گاه درآن تنها یک عکس در طول زندگی فرد از او گرفته می شد استفاده از لوازم آرایش تقریباً استاندارد شده بود .عامل دیگر رواج بهره مندی از آینه درخانه ها بود. قبل از قرن بیستم به ندرت درخانه ها آینه وجود داشت . بنابراین افراد بر اثر این دو عامل بیشتر از گذشته با تصویر خود روبرو می شدند . امّا مهمترین علت رواج آرایش درکنار دو عامل فوق ظهور صنعت سینما بود . در حقیقت انتقال هنرپیشگان از صحنۀ تئاتر به صفحۀ سینما با آرایش سنگین همراه شد . برای این که تماشاچیان ردیف های وسط و آخر چهرۀ هنرپیشه ها رابهتر و متمایزتر ببینند از آرایش استفاده می شد .اولین بار درسال 1914 ماکس فاکتور ( Max Factor ) برای استتار چروک صورت هنرپیشه ها از کرم پودر استفاده کرد . او به دنبال این تجربه نخستین کسی بود که محصولات خود را به بازار عرضه نمود . سپس کمپانی های دیگر نیز وارد صحنه شدند و صنعتی به وجود آمد که امروزه با 40 میلیارد دلار گردش مالی سالیانه روبروست . "
دکتر معتمدی ادامه می دهد: " دائماً توسط رسانه ها به افراد بخصوص به زنان پیام داده می شود که ناکامل هستند و نیاز به ترمیم ودستکاری دارند . پس پایۀ اصل استفاده از لوازم آرایش افزایش جذابیّت فیزیکی است . چنان که گفته شد این امر نوعی مقابله ظاهری با روند پیر شدن و مبارزه ناخودآگاه با مرگ نیز هست. البته این گرایش در موارد بسیار از قلمرو لوازم آرایش هم فراتر رفته و جراحی زیبایی و سایر روش های ترمیم فیزیکی ظاهر ، رژیم های غذایی گوناگون و استفاده از انواع داروهای مضر لاغر کننده و نرمش ها و روش های ورزشی مربوطه را هم در بر می گیرد .
مشرق بیان کرد ناگفته نماند که طرح این مباحث به معنی غفلت از ظاهر و آراستگی و پیراستگی آن نیست . برعکس نباید فراموش کرد که غفلت از خویشتن ( self neglect ) نه تنها نکوهیده و به دوراز شئونات اجتماعی است بلکه در مواردی نشانۀ بیماری محسوب می شود . دربسیاری از بیماران افسرده یا مبتلا به اسکیزوفرنی این عدم توجه به چهره و ظاهر خود به نحوی بیمارگونه و اسفبار به چشم می خورد . این امر جنبه فرهنگی نیز داشته و دارد . از دیرباز سلامت با چهره سرخ و بیماری با رنگ پریده و زرد قرین بوده است . امروزه حتی از آرایش درمانی برای برخی از سالمندان مبتلا به افسردگی استفاده می شود که تأثیرات مثبت دارد. "
آخرین اخبار و تصاویر اجتماعی را در سرویس جامعه صراط بخوانید.